Ciska weet niet waar ze het zóeken moet. Gék makende jeuk heeft ze. In haar handpalmen en onder haar voetzolen. Een ijskoud washandje helpt niet. Ze is al 38 weken zwanger en eigenlijk kan de bevalling elk moment beginnen. Toch maar even de verloskundige bellen. En dan, voor ze het weet zit ze in het ziekenhuis.
Dit is géén gewone jeuk. Het is zwangerschapscholestase en kan gevaarlijk zijn voor haar kindje. Wat ís ze blij dat ze gebeld heeft, dat het op tijd ontdekt is.
Ach het zal wel goed komen
Ciska moet wel even slikken dat haar bevalling nu onder controle van een gynaecoloog valt. Gaat ze nu ingeleid worden? Wie gaat er straks bij zijn? Zou het een ervaren iemand zijn? Hoeveel bevallingen zou die gedaan hebben? Ach, het zal wel goed komen…
Het is zover
Twee dagen later wordt Ciska wakker en voelt warm water langs haar benen stromen. Wat? Ze plast toch niet in bed?… Of zijn het de vliezen… Ze gaat naar de wc en het blíjft maar lopen. Nee, ze plast niet, dit moeten wel gebroken vliezen zijn. Voelt ze ook al krampen? Zou het nu vanzelf beginnen? Ze is blij, bang, emotioneel en heel erg in de war. Ze roept: “Bárt!”
Bart is meteen klaarwakker
Hij staat voor ze het doorheeft al in de deuropening. “Mijn vliezen zijn volgens mij gebroken… en ik heb al krampen…”. “Dan moeten we meteen het ziekenhuis bellen” zegt Bart. Zo gezegd zo gedaan, en ze kunnen meteen komen. Gelukkig. Onderweg hebben ze het nog over alles wat ze op de cursus Samen Bevallen geleerd hebben. Wat heerlijk dat het nu toch spontaan begint en ze alles samen in de praktijk kunnen brengen.
Het is druk op de afdeling
Ze worden naar een verloskamer gebracht en alle noodzakelijke dingen worden uitgelegd. Het CTG wordt aangesloten om de baby in de gaten te houden. En dan wordt het stil. De bevalling is begonnen. De weeën worden steeds intenser en de uren die volgen zijn zwaar. Af en toe komt iemand kijken en bevestigen dat ze héél goed bezig zijn. Ciska is zó blij dat Bart er is. Maar hoe langer het duurt, des te meer voelt ze alleen. Voelen zé zich alleen. Tót Petra komt.
Petra
Petra is een wat oudere verpleegkundige die met haar ervaren oog meteen ziet dat Ciska er bijna helemaal doorheen zit. Ze ziet ook Bart, die na al die uren niet goed meer weet hoe hij Ciska nog kan steunen. Petra blijft even op de kamer. Dan pakt ze de hand van Ciska en kijkt haar aan. Ciska kijkt in de warme ogen van Petra. Met een paar aanwijzingen wordt haar ademhaling rustiger. Petra geeft nog wat tips waardoor Ciska de weeën gemakkelijker op kan vangen. Oh, wat heeft ze dit nodig.
Dan gaat de pieper
Petra kijkt op haar pieper. “Sorry, ik moet gaan”. Ciska begrijpt het maar van binnen schreeuwt ze: Nee!… Niet gaan!… Niet gaan!… Blijf bij mij!… Ook Bart zou zo graag willen dat ze blijft. Petra geeft Bart een bemoedigend knikje, nog een aai over het haar van Ciska en dan gaat ze weer. Stilte… Ze zijn weer alleen.
Zwanger van hun tweede kindje
Ciska en Bart zien er al maanden tegenop. Het zal weer een ziekenhuisbevalling worden en Ciska is al 38 weken. Wie garandeert dat er deze keer ook een Petra voorbij zal komen? Oh, als ze zich maar niet weer zo vreselijk in de steek gelaten voelen. Waarom zijn er geen Petra’s die bij de hele bevalling zijn? Dan lezen ze over een doula. Is dat niet precies wat ze zoeken! Zou het nog kunnen?
Op tijd ontdekt
Mijn telefoon rinkelt en ik neem op. “Euhm… euhm… bent u een doula? Euhm… ik ben Ciska en ik ben al 38 weken, misschien ben ik te laat en misschien hebt u geen plek meer…”
Nog diezelfde avond zit ik bij Ciska en Bart aan tafel. Ik ben gisteren bij een vroegtijdige bevalling geweest en heb daardoor een plekje vrij. Het voelt meteen warm en vertrouwd en de schouders van Ciska zijn aan het einde van het gesprek een meter gedaald. Bart en Ciska hoeven er niet over na te denken, ze willen graag dat ik er bij ben. Die nacht slaapt Ciska voor het eerst sinds weken weer een rustige diepe slaap. En de bevalling?… Die is mooier dan ze hadden durven dromen.
The birth of my first son was not the straight forward, pleasant experience we had hoped for. This was largely due to a maternity ward running at full capacity and few nurses around to help when we needed it most. It was scary. We’d had the chance of using a doula but thought it unnecessary at the time. A regret for sure.
During my second pregnancy I didn’t hesitate one second to contact a doula to support me and my husband in the delivery room. When my third pregnancy was confirmed she was one of the first to know.My doula, Malua te Lintelo, belonged in the delivery room with me and my husband as if she were a member of our family. There was no other person I would have rather had in the delivery room with us last October.- Amanda
Een doula is niet alleen het vertrouwde gezicht dat gedurende de hele bevalling bij jullie blijft en er volkomen en alleen voor jullie is. Ze steunt je ook in de voorbereidende fase, onder andere met het schrijven van je geboorteplan en het onderzoeken wat jullie werkelijke wensen zijn ten aanzien van de geboorte.
Vraag jij je af of een doula iets voor je is? Schroom dan niet om een welkomstgesprek aan te vragen. We gaan dan samen bekijken wat jullie nodig hebben voor de optimale kans op een bevalling zoals jullie graag willen. Je kan je hier aanmelden voor een vrijblijvende eerste kennismaking. Hoe eerder je je meldt, des te meer kans dat ik nog beschikbaar ben.
Wil je graag eerst wat meer over mij lezen? Klik dan hier.
If a doula were a drug, it would be unethical not to use it.
~ John H. Kennell, MD